Ockham’s razor, ook wel het zuinigheidsprincipe of parsimonieprincipe genoemd, werd door Ockham zelf meestal als volgt geformuleerd: Pluralitas non est ponenda sine necessitate — “Je moet geen veelvoud aannemen zonder noodzaak”. Of ook wel: “Wat uitgelegd kan worden door de minste aannames, wordt niet méér uitgelegd door meer aannames.” De beste uitleg van een bepaald verschijnsel is dus de uitleg waarvoor je de minste aannames nodig hebt. In zijn tijd was het gebruikelijk om te denken dat diegene die de ingewikkeldste verklaring voor een fenomeen kon bedenken, de slimste moest zijn en daarom gelijk moest hebben. Ockham was het hier niet mee eens. Hij stelde: in een redenering mogen niet meer elementen gebruikt worden, dan die strikt noodzakelijk zijn. Dus: liever een simpele theorie die feiten goed kan verklaren dan een ingewikkelde.